sábado, 2 de julio de 2011

Es hora de decir adiós…

Bueno mejor que un adiós, es un hasta luego.

En mi vida siempre he vivido con un lema, que no creo que sea del todo correcto pero de momento mi vida ha seguido tal y como lo describo, y es: ”no es lo que quiero, si no lo que me conviene “. Hay veces que he faltado a este principio por dejarme llevar por mis propios sentimientos, pero creo que ha llegado la hora, tal vez porque este es un tren, el cual debo coger ya, si no perderé el viaje, tal vez de mi vida. Aunque duela, debo ser fuerte y decir, ADIÓS.

“Qué difícil es a veces cerrar una puerta, cuando lo único que debemos hacer es tomar una decisión.”

He entre-cerrado una puerta. Sé que si se cierran etapas, se cierran para siempre pero esta vez no puedo, necesito mirar por la rendija de luz que sale, necesito seguir con las personas que hasta entonces he estado, no me puedo despedir así, sin mas, de ellas, no puedo.

Éstas personas que he mencionado me han hecho ver diferentes, en muy poquito tiempo, algunos aspectos de la vida, me han hecho evolucionar como persona, me han enseñado que hay más cosas detrás de lo que yo esperaba, en ocasiones me han hecho abrir los ojos, me han hecho reír a mas no poder, han hecho volar mi imaginación (y las suyas :D) y aprender de una forma muy divertida…. En fin, me han ayudado y me han hecho sentirme bien.

Pero bueno la vida da muchas vueltas, y ahora creo que es un momento donde mi vida tiene que dar una vuelta redonda y coger otra dirección, asumir riesgos, inseguridades y afrontar con fuerza y energía lo que se nos viene encima. Y como dice Fito en una de sus canciones, "lo que me llevará al final serán mis pasos, no el camino", y eso es lo que me toca hacer ahora, caminar sin mirar atrás y afrontar el gran reto que me ha propuesto la vida.



No os vais a librar tan fácilmente de mi, y sé que yo de vosotras tampoco.

Quiero ser siempre vuestra mofletillos y siempre que podamos…. una party :P



Dadle al play, sale un poco de publi, pero esa es la canción con la que me despedí de los niños de la guarde.. :'(


Iris

domingo, 19 de junio de 2011

Por esa sensación de volver al pasado


¿A vosotros no os pasa que determinados lugares os recuerdan a ciertos momentos de vuestra vida y cada vez que pasáis o estáis en ellos, os viene a la mente una ráfaga de experiencias vividas en ellos a cada cual más especial? Porque a mí, sí.

No sé, es una sensación extraña, pero me gusta.

Es como rebobinar en el tiempo por un instante y volver a vivir aquellos momentos tan agradables e inolvidables que en su día viví y que ahora daría cualquier cosa por encontrarme en ellos con la misma compañía de la que disponía entonces.

Hay veces que siento la necesidad de acudir a ellos para pensar, reflexionar sobre diversos aspectos de mi vida y encontrarme a mí misma dándome cuenta de que aunque haya pasado mucho desde aquellos tiempos y las cosas hayan variado considerablemente, sigo siendo esa misma persona.



Algunos de vosotros os preguntaréis: "Y ésta, ¿qué hace contándonos todas estas cosas precisamente hoy?" Pues sencillamente, porque este fin de semana he visto a antiguos amigos, he vuelto a revivir canciones de hace algun tiempo y he sentido esa sensación de volver al pasado por un instante.

Iris.

domingo, 22 de mayo de 2011

FRASES SIN SENTIDO !!

Me esperabais?? Sí, he vuelto!! Lo que ha pasado es fruto de no tener tiempo (vida estresada) y cuando he tenido un momento (por chiquitín que sea) me ha dado muucho palo.


Ahora si, llegó el momento. Voy a colgar algunas frases SIN SENTIDO!!

- El billete sigue entero (como diciendo... aun no te has gastado nada, no?)

No, tenía hambre y me cogí un trozo. (¿?)


- Ponerla en la seis no en Antenacinco! (Lo que llega afectar la tele...)


- ¿Y ésta se volvió a quedar adelgazada? (¿adelgazada?)

- No he podido despedicirme de ellos... (¿despedicirme?)


- Estamos ensayando un capitulo de CCAVM, con nuestro guión y el material que necesitamos, pero resulta que se mezclan los guiones y una no sabe cuál es el suyo y dice: yo he subrayado mis partes de color rosa (mente perversa de los adolescentes, ¿tus partes?)


- Hoy tengo el piercing un poco rebelde!


- Tengo una goma minimalista <-- este es MUY buenooo!


- El día 10 es el último de clase. Vale, entonces yo no vengo el 11 (primero, veo que lo has pillado y segundo, el día 11 es sábadooooo!)


Un dicho: ¿para mojar pan y chupa o para chupar pan y moja?


Queda menos de un mes para acabar las clases, y eso supone estar estresadiisima hasta el final, asi que os aviso de antemano que esto volverá a estar NO DISPONIBLE.


Reirse que es bueno para la salud, lo dicen todos los especialistas!



Esto es todo amigos !! ^^


Iris

martes, 26 de abril de 2011




¿Cómo definir esta semana en dos palabras?


DESCANSO Y REFLEXIÓN


He llegado a la conclusión que todo lo que tengo o hago,
no es lo que siempre he querido tener ni hacer

¿Cuándo llegará el dia en que haga y tenga todo lo que he soñado y deseado desde pequeñita?
Cuando llegue se me notará, tendré una sonrisa de oreja a oreja, es ahí donde empezaré a
disfrutar de verdad de la vida.


Mientras tanto, como muchos, sólo estoy de paso, buscando la felicidad completa.


Iris

sábado, 19 de marzo de 2011

Las apariencias engañan

LA TRISTEZA Y LA FURIA

En un reino encantado donde los hombres nunca pueden llegar, o quizás donde los hombres transitan eternamente sin darse cuenta...

En un reino mágico, donde las cosas no tangibles, se vuelven concretas.

Había una vez... un estanque maravilloso.

Era una laguna de agua cristalina y pura donde nadaban peces de todos los colores existentes y donde todas las tonalidades del verde se reflejaban permanentemente...

Hasta ese estanque mágico y transparente se acercaron a bañarse haciéndose mutua compañía, la tristeza y la furia.

Las dos se quitaron sus vestimentas y desnudas las dos entraron al estanque.

La furia, apurada (como siempre esta la furia), urgida -sin saber por qué- se baño rápidamente y más rápidamente aún, salió del agua...

Pero la furia es ciega, o por lo menos no distingue claramente la realidad, así que, desnuda y apurada, se puso, al salir, la primera ropa que encontró...

Y sucedió que esa ropa no era la suya, sino la de la tristeza...

Y así vestida de tristeza, la furia se fue.

Muy calma, y muy serena, dispuesta como siempre a quedarse en el lugar donde está, la tristeza terminó su baño y sin ningún apuro (o mejor dicho, sin conciencia del paso del tiempo), con pereza y lentamente, salió del estanque.

En la orilla se encontró con que su ropa ya no estaba.

Como todos sabemos, si hay algo que a la tristeza no le gusta es quedar al desnudo, así que se puso la única ropa que había junto al estanque, la ropa de la furia.

Cuentan que desde entonces, muchas veces uno se encuentra con la furia, ciega, cruel, terrible y enfadada, pero si nos damos el tiempo de mirar bien, encontramos que esta furia que vemos es sólo un disfraz, y que detrás del disfraz de la furia, en realidad... está escondida la tristeza.

By Jorge Bucay


Iris

domingo, 13 de marzo de 2011

FRASES SIN SENTIDO

¡¡¡¡URGENTEE!!! Necesito más frases sin sentido, sino no puedo actualizar esta sección...

Las frases que leeréis a continuación han sido dichas en clases, por lo que puede ser que quién lo lea y no estaba presente no le haga gracia... pero hay que decir que algunas son muuuy buenas :D

-Típico vas a la peluqueria y le dices a la peluquera: por favor córtame las puntas y te corta 1 palmo entero.
Ahora versión EDIN A: ha ido a la pelu y le han cortao la cabeza (pues yo prefiero que me dejen calva que me corten la cabeza...)

- Uuooo mira que tio hay en el patio!! (todas mirando por la ventana)
- Anda ese iba a mi curso, pero no recuerdo como se llamaba, sólo sé que era un nombre compuesto...
- Digamos nombres compuestos: Jose Manuel, Juan José, Jose Daniel, Miguel Ángel, Juan Carlos ................................, Jose Maria, Maria José ¡¡aaah nooo, este no que es de chica!! (bien, gracias por la aclaración ya me estaba asustando..)

- Cada vez que me duele, me hago daño ;)

- ¿De nosotras sólo reciclo yo?
NO yo también reciclo, lo que pasa es que no lo tiro a los contenedores (¿y entonces cómo reciclas?)


Habían algunas mas pero en este preciso momento no me acuerdo, la próxima vez me las apuntaré para no olvidarme...

Espero que se rían, aunque sea una pequeña insinuación de sonrisa.


PD: Os recuerdo que podéis comentar y/o añadir una nueva frase en los comentarios de abajo como anónimo.

Iris

sábado, 12 de marzo de 2011

¡Vive y deja vivir!

CARPE DIEM
Por fin unos días de relax, de no pensar en los demás, de pensar en mí, de ir a la playa mirar el infinito (el futuro) y no ver NADA, sólo una línea recta.


Estos días los necesitaba como agua de mayo, necesitaba evadirme un poquito de los últimos acontecimientos que me han pasado, necesitaba apartarme de todo por un momento, y como he dicho pensar en mí. Esta última semana se puede decir que la he "cagado", o mejor dicho no he hecho las cosas como se debía o como se merecían pero… ¿una no se puede equivocar nunca? Es que a la mínima que no hago algo como los demás esperan ya me lo tienen que echar en cara!? ¿Y cuándo alguien hace algo mal yo no se lo puedo reprochar? Por qué? Llamadme orgullosa pero pedirle perdón ¿a quién? ¿Por que motivo? ¿A caso cuándo ellos meten la pata me vienen pidiendo disculpas?
Y cuando parece que estás levantando cabeza, te la bajan de nuevo.

Comienza una nueva semana, ahora tengo las cosas claras, he descansado y vengo con muchas fuerzas… como alguien me quiera pisotear, va listo! =)


¡¡Eeeh no os quejaréis que este sermón que os he escrito es pequeñito!! xd


Iris

miércoles, 16 de febrero de 2011

RÍANSE! es bueno para la salud!

FRASES SIN SENTIDO!!
(o sólo sé, que no soy nadie y no digo nada)

Como sabe la gente que me conoce, me encanta hacer reir a los demás por eso la creación de esta nueva sección en este enigmático (complicado de entender) blog.
En toda vida de persona siempre se dicen algunas frases que las sueltas sin haber pasado primero por tu cabeza y cuando te paras y reflexionas, comprendes porque el resto de la gente se está riendo.
Por cierto se admiten la publicación de más, sólo hace falta que me lo digáis y por supuesto que hagan muuucha risa!!

Situación: hora del patio, sólo queda una hora más por hacer y le preguntamos a una compañera de clase, te vas? a lo que ella responde, sí es que estoy malita y ya que he venido, me voy ( ^o) )


Situación: salir del cole y está lloviendo. - Vas a sacar el paraguas?

- Puff..

- Cuidado que esta lluvia, moja!

- ¿De verdad?


Situación: en clase con una profesora un tanto especial que nos reparte un dosier y dice, paginar vol dir posar-hi números a les págines (Gracias profe)


Situación: Un martes… hora de despedirse, hasta el lunes… ¬¬ te imaginas??


Situación: charlando esperando al bus:

- Yo a mi novio le llamaba tonti (minuto de silencio) .......... de tontito (¬¬ no me digas) o también le llamaba gordi ....

- De gordito!??

- NO! de gordinflón (dish)



Espero que os gusten, y que hayáis pasado un ratito de vuestra vida riendo al leer esto :D


Iris





martes, 15 de febrero de 2011

Carta de amor

Ayer fue San Valentín, feliz dia ¿para quién? Para los que estan solos? o para los que tienen que gastarse dinero para que su pareja sepa que le quiere? que pasa que el resto del año no se lo demuestra? sólo éste dia?


Hoy me han enviado una carta NO cursi que hizo una amiga para un trabajo y qué menos que ponerla aquí para que vosotros os deleitéis con semejante escrito..., yo ya lo he hecho.


Tú:

Eres la persona que está conmigo, aunque muchas veces no lo parezca. Sé, que las discusiones forman parte de nuestro amor, los enfados, las peleas…

Me encanta cuando me miras, siento miedo, siento miedo al sentir lo que siento, miedo a perderte, a no ser suficiente para ti, al engaño, a las mentiras…

Sé que no te digo lo que siento, que no dejo hablar a mi corazón y se que tu necesitas oírlo, oír que te quiero, que te necesito, que la piel se me eriza cada vez que tus manos rozan mi cuerpo, tú me haces sentir especial.

Lo que quiero decirte es que puedes confiar en mí, no quiero que sufras, si te caes yo te sujeto, si tiemblas yo te abrazo, si temes yo te calmo. Y que todo esto que siento lo siento por ti.

Desde que te vi soñé tenerte a mi lado, y ahora que por fin te tengo no quiero perderte.

Te quiero.



P.D: ayer por la noche vi a un hombre con 2 rosas y un pastel!! y lo más importante por la mochila asomaba una barra de pan!! xD





Próximamente se estrena una nueva sección de este blog:

FRASES SIN SENTIDO!




Iris



viernes, 11 de febrero de 2011

Cámara, libreta y acción



Esta semana fue mi cumple!! llegaron los temidos 18+1 (19,qué número más feo!), aunque he "rezado" para que no llegaran, creo y espero que sean unos de los cumpleaños que, al igual que los 18, se me hará muy difícil borrar de mi cabeza...

Sí, ha llegado el dia. Esta noche haré algo, iré a algun sitio, con alguien (espero) y volveré sana y salva pero tampoco sé la hora... vosotros creéis que se puede estar, sólo con esta información, 4 dias seguidos!!!?

Este fin de semana creo que va a ser un SUNTUOSO fin de semana, uno de esos que, a no ser que padezcas de alzheimer, no se olvidará jamás.

A parte de la sorpresa de esta noche, mañana iremos a cenar todos juntos y después de fiesta también todos (excepto algun miembro menor de edad...), parece increíble pero SÍ, es cierto!!


Por hoy ya he acabado mi entrada, sólo queria escribir y que la gente leyera lo encantada que estoy con la gente que está (de momento) a mi alrededor :D

PD: el fin de semana que viene más, ¿y mejor? :P


Iris

miércoles, 2 de febrero de 2011

¿Se acabó? yo creo que si

¿Cuándo sabes que ha llegado ese momento? En que hay que decir NO, se acabó, voy a coger otro camino, voy a comenzar de nuevo, voy a dejar atrás lo que tanto quería (pero que a la vez te ha hecho mucho daño…) ¿cuándo?


Dicen que las malas compañías son aquellas que te llevan a tomar decisiones equívocas, decisiones o actos que no están bien vistos ni por tus padres ni por la sociedad en general… NO. Yo creo que las malas compañías también son aquellas personas que creías que eran tus amigos de verdad, de esos de “for ever and ever” que por el exceso de confianza se metían contigo al principio de broma, después ya no hacia ni pajolera gracia…, que se reían contigo (y después te dabas cuenta que de ti también…) ¿esos son buenos amigos? Yo no lo creo.


Amigos son ¿aquellos que “siempre” se olvidan de contar contigo a la hora de montar algo? ¿Aquellos que pasan de ti, y cuando te necesitan vienen de buenas con una sonrisa en la cara? ¿Aquellos que no se preocupan por si te pasa algo, simplemente se enteran porque otro/a se lo cuenta y varias de estas veces son para reírse de ti?


¿Esos son buenos amigos?


Encima hay gente tonta (en las cuales me incluyo) que cuando sabes todo esto y quieres ir de buenas porque no quieres perder esta amistad, porque hace mucho tiempo que la tienes, porque hay amigos en común que no los quieres perder y ¿por que no? La aprecias un poquitín después de varios años… Te tragas todo tu orgullo, intentas caerle bien, cuentas a cuentagotas las palabras o expresiones que dices váyase que le molesten y se enfade de nuevo, etc. Y cuando la ves mal, triste, apagada, preocupada te acercas le preguntas que le ocurre y te suelta borde mente ¡nada! Y se da la vuelta y susurra, a ti te lo voy a decir…! (Hola!? No soy sorda, gracias) en ese momento es cuando decides, ¿se acabó? Te giras y le sueltas todo lo que has almacenado durante tanto tiempo dentro de ti, o te callas y te haces la sorda-tonta para no liarla…



Con todo esto quiero dar las gracias a las nuevas personas que han entrado en mi vida (que se puede decir que pueden llegar a ser muy buenos/as amigos/as), al nuevo ambiente que respiro hoy sin preocupaciones ni limitaciones, a mi nueva vida.


PD: con ello no quiero decir que me vaya a separar de la gente que siempre ha estado conmigo y que espero que este por mucho tiempo.


Hasta aquí mi nueva entrada, podría escribir más pero es demasiado tarde y mañana (es decir hoy) tengo que madrugar.



Iris

miércoles, 26 de enero de 2011

Las matemáticas enamoran

Para que luego digan que las mates no enganchan, no son pura pasión... demostración este texto:

Tu ets el meu nombre afí, encara que moltes vegades em semblis una desigualtat. Sé que les discussions formen part de la suma d’ambdós, que ens resten i ens divideixen, però encara així sempre acabem multiplicant els nostres sentiments.
M’encanta resoldre equacions a la teva mirada, a vegades dubto del producte dels meus sentiments, dubto sobre si seré la funció perfecta per apartar totes les teves incògnites…
No puc treure’m del cap tots els nostres moments on l’àrea dels nostres cossos s’han multiplicat formant una operació d’amor i de passió.
En aquest moment la nostra derivada dóna la simplificació perfecta del teorema on la teva hipotenusa calcula l’àrea del meu amor. Mentrestant, posem-li a la hipotenusa el símbol dels nombres periòdics perquè desprès no hi hagi problemes ni indeterminacions.
Eleva’m fins a la màxima potència i fes-me sentir una passió frenètica que ens faci arribar al límit, de l’infinit.

By : Cris J.Añadir imagen

Iris

lunes, 24 de enero de 2011

¿En qué época estamos?














Hoy ha tocado hacer un debate en clase, con lo que ello supone, apoyar a un lado pero escuchando y “discutiendo” con el contrario.

Al principio me he asustado porque casi todos estaban en contra de lo que yo pensaba/defendia me he preguntado, de verdad soy tan rara? ¿Porqué sólo 4 de 15 personas piensas parecido o similar a mí?

... bueno pero con todo esto he llegado a una conclusión de ¿por qué la gente es tan extremista? Es que, por un momento me ha parecido que no hubieran pasado los años… ¿acaso no estamos en democracia? ¿Por qué me tienes que imponer algo a ? Se supone que somos libres de opinar y de hacer, no? Me he puesto de los nervios, sé que era un ejercicio de clase pero eso de querer hablar, decir algo que te sale de dentro y que te corten porque era el turno de tu compañero… que sensación he tenido, pensaba que iba a reventar, no podía aguantar sin decir NADA al respecto! Y cuando me iba a dar el paso, va y suena el timbre… (maldito timbre) aargg me he ido de clase a dar una vuelta por el pasillo, no podía estar sentada en la silla a la espera del siguiente profesor…


Bueno pero con esta batallita que me ha pasado, he tenido una buena excusa para desahogarme y hacer una nueva entrada… que ya hacia mucho, por no decir una eternidad que no actualizaba esto.

Espero que la próxima vez sea en una ocasión más cercana… pero no puedo prometer nada jajaja



¿Qué es eso de lamentarse? Lo hecho, hecho esta, ahora a disfrutar la vida, que como dice el dicho, son dos días :D


Iris